Airfix - Mikoyan Gurevich MiG-17F (1/72)

 

 De MiG-17 zou het meest succesvolle ontwerp van het Mikoyan Gurevich ontwerpbureau genoemd kunnen worden. Voor het eerst gevlogen in 1951 als verbeterde versie van de MiG-15, heeft het toestel tot in de jaren ’80 van de vorige eeuw met succes dienst gedaan. De NATO codenaam was "Fresco". 

 

De MiG-15 was al een spectaculair succes. Geïntroduceerd in 1950 in de Koreaanse oorlog, presteerde het toestel beter dan Westerse toestellen uit die tijd. De MiG-15 was eenvoudig van constructie. Licht in gewicht en voorzien van een Russische kopie van de Rolls Royce Nene, wellicht de beste straalmotor van dat moment. Toch had de MiG-15 ook zijn problemen, vooral aerodynamisch, en de MiG-17 werd ontworpen om die op te lossen. Daarvoor kreeg de MiG-17 een slankere romp en een geheel nieuwe vleugel. Dat een hogere slankheidsgraad voor meer snelheid zorgde, was in het Westen inmiddels ook bekend. Zo was de Lockheed T-33 straaltrainer sneller dan de F-80 jager waar hij van was afgeleid, juist door de langere romp die was ontstaan door een tweede cockpit toe te voegen. En de latere versies van de Gloster Meteor waren niet alleen sneller door de sterkere motoren, maar ook door de langere motorgondels die die motoren nodig hadden.

 

Bij de MiG-17 werd de pijlstelling van de vleugel verhoogd tot 45 graden van het vleugelmiddendeel, en 42 graden van de buitendelen. Dit werd een ‘sikkel-vleugel’ genoemd. De motor werd de Klimov VK-1, een opgevoerde Nene. Deze veranderingen verbeterden de bestuurbaarheid in vergelijking met de MiG-15 enorm. De MiG-17 kwam al in 1951 in dienst. De volgende stap was de MiG-17F, van Forsirovanji oftewel opgevoerd. Hiermee werd een eenvoudige naverbrandingsinstallatie bedoeld, waardoor de MiG-17 maximaal 3 minuten over een stuwkracht van 3380 kg. kon beschikken, in vergelijking van de normale maximale stuwdruk van 2700 kg. Uiterlijk waren de enige verschillen andere luchtremmen achterin de romp, en de iets uitstekende straalpijp van de F. Deze variant kwam al in 1952 in dienst. De MiG-17 is in Polen, Tsjechië en in China in licentie geproduceerd. De laatste Chinese J.5 liep in 1986 van de lopende band.
De MiG-17 is flink buiten de Sovjet Unie gebruikt. Het is moeilijk om luchtmachten in de invloedssfeer van de Sovjet Unie te noemen die er niet mee gevlogen hebben! De Noord-Vietnamese MiG-17’s hebben wellicht de meeste indruk gemaakt, omdat het hun lukte om dankzij de juiste tactieken nogal wat Amerikaanse toestellen met theoretisch betere prestaties neer te halen.

 

Het model.
De Airfix MiG-17F stamt uit 2019. De bouwdoos die nu voor me ligt is de tweede heruitgave. De eerste uitgave had decals voor een Noord-Vietnamees en een Sovjet toestel, de tweede betrof een Poolse Lim-5 met Poolse en Oost-Duitse decals. En dan nu deze uitgave voor een MiG-17F in Amerikaanse dienst van het ‘Have Drill’ program uit 1969, en een Egyptisch toestel uit 1956. Natuurlijk heeft de Amerikaanse versie mijn aandacht getrokken, aangezien ik geïnteresseerd ben in de diverse ‘Agressor’ types die de Amerikanen gebruikt hebben. De "Have Drill" kist was een Poolse Lim-5 van de Syrische luchtmacht, die per ongeluk in Noord-Israël landde, terwijl de piloot dacht dat hij in Libanon was. De Israëli’s hebben de kist doorgestuurd naar de V.S. Naast USAF piloten hebben ook U.S. Navy piloten, instructeurs van de ‘Top Gun’ school, tegen de MiG-17 getraind, en die moesten in het begin steeds het onderspit delven omdat de MiG-17 veel wendbaarder was, en moeilijk te spotten omdat hij zo klein was. Aan de andere kant had de MiG-17 een primitieve besturing met kabels, zodat de wendbaarheid slechter werd naarmete de snelheid opliep. Betere tactieken, dus snelheid opvoeren en niet manoeuvreren met een MiG op je staart zorgden er vervolgens voor dat ze weer de overhand kregen.

 

Je krijgt drie donkergrijze en één helder gietraam voor je geld. Het plastic is van de hardere soort die Airfix tegenwoordig gebruikt, waar je veel goede dingen van hoort. Ik ben benieuwd hoe het uit zal pakken in vergelijking met het tamelijk zachte blauwgrijze spul wat Airfix hiervoor gebruikte. De gietramen zien er goed uit, strak gegoten met nauwelijks flash en geen gietdeuken. Ook het decalvel ziet er goed uit. De instructies beslaan 12 pagina’s in de huidige Airfix stijl, waarbij bijzonderheden in rood zijn aangegeven. De instructies zijn verder in zwart/wit, met alleen de te bouwen versies achteraan die in kleurendruk zijn uitgevoerd.

De bouw begint traditioneel met de cockpit, met decals voor de instrumenten. Verfinstructies zijn ( natuurlijk) in Humbrol kleuren. Het cockpitinterieur wordt ingebouwd in de luchtinlaat. Airfix geeft aan dat daar maar liefst 20 gram lood in moet worden toegevoegd, maar ja, die vleugels steken flink ver naar achter! Verder moeten er in de romp een uitlaatsysteem worden ingebouwd, en een doorzichtig onderdeel waar ik nu het nut nog niet van snap. Daarna kunnen de romphelften aan elkaar en nog een onderdeel onder de neus en de inlaatring worden toegevoegd.
Vervolgens zijn de vleugels aan de beurt. Je moet eerst de betreffende gaatjes voor de afwerptanks onder de vleugel uitboren. Als je het onderstel ingetrokken wilt bouwen dien je een aantal nokjes te verwijderen. Dan kunnen de vleugel en de staartdelen al in de romp worden gelijmd en ligt er al een herkenbare MiG-17 op je bouwtafel. Natuurlijk geven de instructies aan dat je vervolgens het onderstel in kunt bouwen, maar dat stellen we uiteraard uit tot na de beschildering. Ten slotte dienen nog de kanonnen, de remkleppen (open of dicht), de cockpitkapdelen, de pitotbuis en de radioantenne worden toegevoegd, en de MiG-17 is klaar. Aardigheidje is dat er in een olievat is voorzien om onder de staart te plaatsen voor het geval dat je toch te weinig gewicht in de neus hebt gedaan!

Het Egyptische toestel is in blank metaal uitgevoerd, waarbij je de zwarte looppaden op de vleugel zelf moet schilderen. De USAF versie is in Vietnamkleuren uitgevoerd, met twee kleuren groen en middelbruin, met een lichtblauwe onderkant. De diverse wit met rode banden zijn als decal bijgeleverd, maar de rode neusring moet je weer zelf schilderen. Maar toch, deze gaat het voor mij worden!