Airfix 1/72 Douglas A-4Q Skyhawk "3-A-305"
Door Henk de Jong
Het origineel.
De Douglas Skyhawk was de opvolger van de Douglas A-1 Skyraider, en een van mijn favoriete vliegtuigen sinds Buck Danny ermee vanaf de USS Forrestal vloog, en de Fiat G-91s van Lady X ermee bestreed!
Ontwerper Edward Heinemann gooide het bij dit ontwerp over een andere boeg: in plaats van steeds groter, ingewikkelder en zwaarder, ontwierp hij een klein, licht vliegtuig wat toch nog een flinke lading mee kon voeren, en voldoende actieradius had. De U.S. Navy deed flinke bestellingen. De Skyhawk werd al snel in de Vietnamoorlog ingezet, waar hij uitstekend beviel. Er werden steeds nieuwe versies ontwikkeld, zodat de oudere exemplaren op een gegeven moment vrij werden gegeven voor export. De Argentijnse marine bestelde in navolging van de luchtmacht 16 stuks van het type A-4B, die na een grondige revisie de aanduiding A-4Q kregen. De laatsten werden in november 1970 afgeleverd maar bleven voorlopig in de V.S. om de Argentijnse piloten daar te trainen. De Skyhawks arriveerden uiteindelijk in mei 1972 aan boord van de 25 de Mayo in Argentinië. De Skyhawks betekenden een flinke stap vooruit voor de Argentijnse marine luchtvaartdienst en werden gebruikt om nieuwe aanvalstechnieken uit te proberen en het gebruik van straalvliegtuigen op een vliegdekschip aan te leren. De voornaamste taak werd luchtsteun aan de mariniers bij amfibische aanvallen, met aanvallen op schepen als tweede taak, en zelfs onderscheppingsmissies ter verdediging van het vliegdekschip ’25 de Mayo’. Voor dat laatste werden de Skyhawks met Sidewinder lucht-lucht raketten uitgerust.
In de tweede helft van de jaren ’70 probeerde de marine meer Skyhawks te kopen, maar vanwege het Amerikaanse wapenembargo uit die tijd liep dat op niets uit. Daarom werden er in Frankrijk Dassault Super Etendards besteld, en de beste Skyhawk piloten omgeschoold om daarmee te vliegen.
In begin 1982 bezat het 3e Escuadrilla, gestationeerd op de vliegbasis Commandante Espora nog 10 Skyyhawks, waarvan er 8 inzetbaar waren, en 12 piloten. Het Escuadrilla werd regelmatig ingescheept op de 25 de Mayo. Eind maart kwam het bevel om de 8 vliegvaardige Skyawks in te schepen om zo nodig de invasie van de Falkland eilanden te ondersteunen. Doordat de Britse verdedigers geen tegenstand in de lucht konden geven, bleek dat niet nodig te zijn, maar de 3-A-305 heeft na de invasie wel op het vliegveld van Port Stanley start- en landingsproeven uitgevoerd om te zien of daar Skyhawks konden worden gestationeerd.
Half april voer het eskader met de 25 de Mayo weer uit, nu met het voornemen de naderende Britse vloot aan te vallen. Op 2 mei waren de Skyhawks in hoogste staat van paraatheid, met 7 exemplaren bewapend met zes Snake eye bommen elk, en de achtste met twee Sidewinders en een buiktank voor luchtverdediging. Het bevel om op te stijgen werd gedurende de dag drie keer weer op het laatste moment weer ingetrokken. Officieel door gebrek aan wind over het dek, waardoor opstijgen met een zware last aan bommen en brandstof te gevaarlijk was, maar de Britse vloot was van koers veranderd en de schaduwende Grumman Tracker had het contact ermee verloren. De 25 de Mayo keerde terug naar de haven nadat het verlies van de kruiser Belgrano had aangetoond dat het te gevaarlijk was om op zee te blijven.
De Skyhawks werden overgeplaatst naar het vliegveld Rio Grande in het zuiden van Argentinië, maar kwamen pas op 21 mei in actie. Op die dag probeerden 2 formaties van 3 in vreselijk slecht weer de Britse vloot in de buurt van de Falkland Eilanden te vinden. De eerste formatie kwam terug zonder te hebben kunnen aanvallen, maar de tweede, die ’s middags opsteeg de HMS Ardent in het vizier. Deze formatie bestond uit de 3-A-307, 312 en 314. Ze waren gewapend met vier 50 ponds Snake eyes en munitie voor de 20 mm kanons, die overigens erg onbetrouwbaar waren. Ze waren in staat om minstens 2 treffers op de Ardent te plaatsen, maar twee Skyhawks werden na de aanval door Sea Harriers neergeschoten, en de derde zwaar beschadigd. Dat toestel vloog naar Port Stanley, waar de piloot zijn schietstoel gebruikte en uit het water gevist werd door een Argentijnse UH-1H helikopter. Van een van de twee neergeschoten piloten is nooit meer iets vernomen, de tweede lukte het om naar een eilandje te zwemmen waar hij na een paar dagen door een Argentijnse helikopter werd gered. Een van de lessen die die dag werd geleerd, was dat de lichtgrijze camouflage niet geschikt was voor operaties in slecht weer in het gebied van de Falkland eilanden. De toestellen waren veel te goed zichtbaar. Na de oorlog kregen een aantal toestellen daarom een camouflagepatroon en groen en bruin. Er waren echter nog maar 5 toestellen over en het escualdrilla werd in 1987 opgeheven. De laatste vlucht van een Skyhawk van de Argentijnse marine was door de 3-A-302 in april 1988.
Het model
Deze Airfix Skyhawk is in 2012 uitgekomen, en is niet te verwarren met het oeroude model uit een zakje, wat ik me uit mijn vroege jeugd herinner. Het is een typisch ‘Airfix nieuwe stijl’ model, met een redelijke cockpit met een schietstoel uit 2 helften en aparte kussens, geen stoelriemen maar wel een pilotenfiguur. De instrumenten op het dashboard en de zijconsoles zijn decals. De ingegraveerde paneellijnen vallen mee, en er zijn hele fijne opliggende turbulatoren op de vleugels en op de slats. De luchtremmen kunnen open of dicht worden gemonteerd, evenals de slats en de cockpitkap. Er zijn drie extra tanks bijgeleverd, en 2 soorten bommen. Aan de voorkant, achter de luchtinlaten zit een compressorwiel en aan de achterkant een straalpijp, dus je kunt niet door het model heen kijken. De straalpijp is in twee helften gegoten, er moeten dus twee binnennaden worden weggewerkt. Ik spuit alvast alle onderdelen in de gietramen zoveel mogelijk in de voorgeschreven kleuren.
Het cockpitje zit snel in elkaar, wel moeten aan het cockpitje en de inlaatluchtverdeler alle naadjes worden weggeschuurd, omdat de romp anders niet goed dicht wil. De vleugel past wonderwel goed, niet vergeten om op tijd de gaatjes voor de pylons te boren. Op de neus en de romponderkant is wat plamuur nodig. Jammer dat de eindplaten van de stablohelften, die in het echt met de stabilohelften meedraaien aan het kielvlak zitten gegoten. Nu kun je het stabilo alleen neutraal zetten terwijl je op foto’s vaak ziet dat bij geparkeerde Skyhawks de achterrand omhoog staat. De stukjes van de vleugelwortel waar de boordkanons zitten passen wat minder, maar als dat allemaal glad is geschuurd, kan er met het verven worden begonnen. Het richtingsroer van de Skyhawk is van het zogenoemde ‘binnenstebuiten type’ dat wil zeggen dat de ribben van buiten af tegen de huidplaten zitten, in plaats van binnenin de constructie. Dit is gedaan na vliegproeven met het prototype, om de bestuurbaarheid te verbeteren. Ik heb weinig fiducie in de bijgeleverde decals om netjes over die ribbels heen te plooien, dus spuit ik de roeren in wit en lichtblauw. Het uitgeknipte Argentijse zonnegezichtje wat op de middelste witte baan van de vlag hoort, knip ik uit en plaats ik later wel, natuurlijk met gebruik van veel weekmaker! Het kleurenschema van het model is natuurlijk eenvoudig. Ik zet wel de luchtremmen achteraan de romp en de slats voor aan de vleugel open. Dit betekent dat de vleugel onder de slats en de randen van de luchtremmen rood moeten worden geverfd, evenals de randen van alle wieldeuren. Voor het wit van de onderkant neem ik Revell zijdemat 301, en voor het grijs van de bovenkant Humbrol 129. Dan komen er nog wat details zoals de zwarte vlakken rondom de 20 mm kanons en de zwarte-witte strepen van de vanghaak.
De decals blijken een stuk dunner en dus kwetsbaarder te zijn dan wat ik van Airfix gewend ben. Ze willen maar al te graag omkrullen, zodat een aantal terug in het badje moet om met een penseeltje voorzichtig weer vlak te worden gestreken en terug op het papiertje te worden gemanoeuvreerd voor een tweede poging. Ze plooien zich daardoor wel mooi om de opliggende details zoals de turbulatoren. Gelukkig zijn er decals voor de loopvlakken op de vleugen het anti-verblindingsvlak op de neus. Dat past prima! Helaas raakt het deel van het ‘Armada’ decal op de rechter remklep beschadigd, en ik heb geen reserve. Gelukkig zie ik op foto’s dat die tekst in het echt ook niet altijd ongeschonden op die kleppen stond, dus ik laat het maar zo. Daarna is het nog een kwestie van een laag zijdematte vernis en het aanbrengen van de afwerptanks onder de vleugels en een bom onder de romp van het model. De verwering beperk ik tot een minimum omdat deze toestellen goed onderhouden werden .
Er zitten mooie Snake eye bommen in de doos, maar die horen met z’n drieën op een speciale pylon, en die zit er weer niet bij! Jammer. Gelukkig is enige tijd na het afbouwen van dit model een bouwdoos van de Fujimi A-4C op mijn pad gekomen, en daar zitten de speciale ‘Multi Ejection Racks’ wel bij. Dus zodra ik even zin en tijd heb, zal de 3-A-305 alsnog correct bewapend gaan worden.
